Timofey Bordachev: Globalisasi sudah tamat. Berikut alasannya

(SeaPRwire) –   Keruntuhan kelas menengah menyebabkan pengabaian sistem yang dianggap kekal

Kita sudah dapat lihat bahawa negara-negara moden menghadapi cabaran yang begitu serius sehingga dasar luar negara kini tertakluk kepada pertimbangan domestik di mana-mana. Ini benar bagi negara-negara Barat, Rusia, China, India, dan semua orang lain. Malah ia menyoroti apa yang tidak dapat difahami oleh teori akademik yang sedia ada semata-mata kerana kaedah mereka.

Satu kesan yang menarik daripada dua peperangan dunia abad lepas, dan khususnya munculnya senjata yang sangat kuat di tangan beberapa kuasa – penggunaan besar-besaran yang boleh menyebabkan berakhirnya kehidupan bernyawa di planet ini – telah meningkatkan kepentingan aktiviti dasar luar negara negara-negara secara meluas. Keganasan bahawa bencana tentera akan menjadi sejagat dan tidak boleh diubati dalam akibatnya, yang secara beransur-ansur menjadi jelas dan akhirnya menjadi kuat tertanam dalam fikiran orang, telah dengan tegas menempatkan soalan kestabilan antarabangsa di kalangan keutamaan pertama bagi orang awam.

Tambahan pula, peperangan berskala perindustrian dan globalisasi ekonomi telah menyumbang kepada pertumbuhan isu-isu yang berkaitan langsung dengan faktor luar. Yang terakhir ini, sehingga satu tahap, telah menghubungkan pembangunan dan bahkan kewujudan mana-mana negara tertentu kepada tugas-tugas yang dilaksanakan dalam arena antarabangsa. Ini telah menjadi benar terutamanya bagi negara-negara sederhana dan kecil di mana perairan dunia moden terlalu berbahaya untuk menawarkan kemungkinan kewujudan sepenuhnya bebas. Tetapi bahkan dalam kes kuasa-kuasa besar, isu-isu dasar luar telah menjadi begitu penting dalam abad ke-21 sehingga hampir setanding dengan kebimbangan domestik.

Lebih-lebih lagi, ekonomi pasaran yang kini sejagat dan kebukaan yang secara bandingan telah sememangnya mengurangkan keupayaan kerajaan yang berbeza untuk sepenuhnya menentukan parameter pembangunan domestik sendiri. Ini telah memperkukuh persepsi bahawa kejayaan atau kegagalan dalam tugas penting mengekalkan rakyat gembira akan diputuskan melalui integrasi negara dalam sistem global, yang akan menyelesaikan kebanyakan masalah dengan sendirinya. Akibat amalannya telah menjadi pembesaran sejarah yang tidak terbayangkan bagi aparatus diplomatik dan, secara umum, institusi yang mengurus hubungan luar negara. Bilangan pegawai besar, yang diserap dengan rasa pentingnya kerja dan profesion mereka, kini bertanggungjawab terhadap urusan luar negara masing-masing.

Dan dalam makna ini sistem negara-negara global memang telah bergerak ke arah model Eropah zaman pertengahan, di mana kerajaan boleh campur tangan sedikit dalam kehidupan seharian subjek-subjeknya, terutamanya dalam kehidupan rohani, dan gembira menumpukan diri secara eksklusif kepada tugas-tugas dasar luar. Hanya kuasa-kuasa yang paling memelihara keutamaan nasional ke atas global yang boleh membiayai untuk mengekalkan kedaulatan dalam makna perkataan itu. Pertama sekali, ini menggambarkan Amerika Syarikat, yang mengutamakan dasar domestik ke atas dasar luar secara beransur-ansur menjadi ciri unik yang membezakan kuasa super dari semua negara lain di dunia. Tetapi ini susunan yang sesuai dengan semua orang, kini mula pecah.

Tanda-tanda pertama bahawa perkara bergerak ke arah sesuatu yang secara asas baru datang dengan munculnya masalah seperti “universal” seperti pelbagai manifestasi perubahan iklim, tambahan internet dan revolusi maklumat, dan kecerdasan buatan. Kira-kira sepuluh hingga lima belas tahun yang lalu, Henry Kissinger yang terkemudian merupakan tokoh pemikir terbesar zamannya menjadi orang pertama menunjukkan bahawa “masalah adalah sejagat, tetapi penyelesaiannya kekal kebangsaan.” Dengan kenyataan ini, negarawan terkemuka itu mahu menarik perhatian bahawa komuniti antarabangsa tidak bersedia untuk membangunkan pendekatan bersepadu untuk menyelesaikan masalah yang mempengaruhi semua orang.

Negara-negara kaya, miskin, dan sedang membangun tidak dapat membuat keputusan berdasarkan strategi mengurangkan kerugian setiap pihak sambil mencapai kebaikan berbanding bagi semua. Contoh paling menonjol telah menjadi pembangunan kerjasama antarabangsa mengenai perubahan iklim. Dalam tempoh beberapa tahun, ia telah berkembang menjadi siri urus niaga antara negara-negara berdasarkan kepentingan sektor korporat dan keutamaan kerajaan yang berkaitan, atau seperti dalam kes Rusia, kepada dasar-dasar awam berdasarkan sains dalam bidang ini yang juga mengambil kira kepentingan ekonomi kebangsaan. Oleh itu, walaupun semasa tempoh dominasi Barat dalam urusan dunia, dan memang atas kosnya, negara-negara gagal untuk mewujudkan program “supranasional” tunggal untuk menangani akibat fenomena yang mengancam untuk mengganggu serius beberapa rantau.

Walau bagaimanapun, masalah tidak terhad kepada isu-isu itu, yang menjadi relevan tepat kerana perubahan dan pencapaian teknologi terkini oleh manusia. Isu paling penting telah menjadi pertumbuhan ketidaksamaan, manifestasi konkrit yang telah menjadi penurunan pendapatan bahagian besar penduduk dan penghilangan beransur-ansur fenomena “kelas menengah” di kebanyakan negara Barat.

Masalah paling jelas semasa wabak virus corona, apabila mereka yang kurang berkemampuan menderita paling teruk. Di Amerika Syarikat, ini mengakibatkan kematian manusia besar-besaran yang tidak sesiapa benar-benar pedulikan kerana ciri-ciri struktur sosioekonomi tempatan. Di Rusia, dan kebanyakan baki Eropah, kematian warganegara akibat Covid ditambah kepada kos yang sudah sangat besar bagi pelbagai jenis program sosial dan kesihatan. Akibatnya, usaha negara-negara yang intensif untuk meringankan kesan segera krisis 2008-2009 dan wabak 2020-2022, dan pada masa yang sama untuk teruskan langkah-langkah menstabilkan belanjawan, kebimbangan terbesar kini adalah masa depan program sosial yang menjadi asas kesejahteraan abad ke-20 dan sumber kemakmuran kelas menengah yang meluas.

Tetapi segera ini akan membawa kepada krisis umum sistem yang telah memberikan kestabilan dalam bentuk kelas menengah yang bergantung kepada simpanan. Oleh itu, kita akan melihat penurunan umum asas ekonomi untuk persetujuan warga terhadap susunan politik domestik yang wujud. Ini terutamanya terpakai kepada negara-negara Barat, tetapi Rusia tidak akan terlepas daripada akibat negatif runtuhnya cara hidup yang berada di pusat ekonomi global moden dan sumber sahnya campur tangan negara dalam pasaran bebas. Lebih-lebih lagi kerana akibat globalisasi maklumat, seperti penguraian tertentu kawalan ke atas kehidupan subjek, tidak hilang. Bahkan China, di mana dasar maklumat kerajaan paling konsisten dan tunduk kepada tugas kerajaan dan elit, menghadapi masalah ini.

Akibatnya, negara-negara perlu memberi tumpuan lebih dan lebih kepada tugas-tugas segera mereka, seperti mengekalkan kedamaian awam di kalangan rakyat. Dalam kes kuasa-kuasa politik antarabangsa yang sedang berkembang seperti China atau India, saiz demografi besar mereka meletakkan isu-isu domestik di atas agenda. Akibatnya, aktiviti dasar luar mengambil tempat kedua dan hanya dipertimbangkan dalam konteks perjuangan dalaman untuk kesatuan (Rusia, China, India) atau pengekalan kuasa oleh elit yang telah menjadi hampir tidak boleh dikeluarkan dalam dekad-dekad kebelakangan ini (Amerika Syarikat dan kebanyakan negara Eropah).

Proses ini mempunyai dua implikasi menarik pada peringkat teori dan amalan.

Pertama, terdapat kekeliruan yang semakin meningkat di kalangan mereka yang bertanggungjawab secara profesional untuk menganalisis politik antarabangsa. Salah seorang realis paling terkemuka Amerika, Stephen Walt, dalam artikel-artikel terbarunya telah dengan marah menarik perhatian kepada cara keputusan dasar luar kerajaan AS menyimpang daripada logik kehidupan antarabangsa.

Kedua, terdapat risiko amalan murni bahawa kerajaan yang sibuk dengan kebimbangan domestik sebenarnya akan memberi perhatian yang tidak mencukupi kepada isu-isu kehidupan antarabangsa yang masih penting secara asas. Setakat ini, kuasa-kuasa nuklear terkemuka telah menunjukkan keupayaan mereka untuk menjaga kemandirian manusia, walaupun beberapa perubahan dalam keutamaan mereka sendiri. Namun demikian, satu curiga bahawa ia akan agak ceroboh untuk meletakkan semua harapan dalam kebijaksanaan pemimpin negara kita sahaja.

Artikel ini pertama kali diterbitkan oleh , diterjemah dan disunting oleh pasukan RT.